Hoe doen andere musea en organisaties dit? Wat zijn dingen die terug komen? Zijn er al vormen van online exposities of bestaan die nog niet? Dit zijn de vragen die ik mezelf stelde. 

​

Ik heb gezocht op verschillende artikelen en onderzoeken over online exposities, maar die waren er natuurlijk nog niet veel. Het is zo iets nieuws dat er nog weinig over te vinden is. Ik ben daarom begonnen met het onderzoeken naar de online Dutch Design week. Ik heb online veld-onderzoek gedaan en gekeken wat de componenten waren die in de online expositie zaten en wat hierin werkt of niet werkt. Ik heb de verschillende onderdelen van de dutch design week hier op een rijtje gezet. ​

​​

• Live Chats: Berichten sturen naar designers en kunstenaars die af en toe online komen. 

• Zoom sessies: In de Zoom sessies kan je live vragen stellen aan organisaties, kunstenaars en designers. Er staat dan een zoomlink waar je in kunt en dan kun je de hele zoom sessie volgen en mee doen in discussies. 

• Exhibitions: Er zijn verschillende virtuele tentoonstellingen vormgegeven. Je kunt door deze tentoonstellingen klikken en het werk bekijken. Ook worden er video’s van kunstenaars/designers getoond die wat meer diepgang kunnen geven in het werk. Ook teksten worden getoond. 

• Workshops: De workshops worden ook uitgezonden via livestreams en hierin kun je actief deelnemen. 

• Launch: Projecten etc. worden live voor het eerst getoond op de site.

• Talks: Bijna elke dag is er een lezing ontworpen door ddw en partners. 

• Award events: De meest indrukwekkende projecten krijgen een prijs in de Dutch design week. Er is een tour gemaakt met de kans makers en de prijs wordt bekend gemaakt op ddw tv.

• Seminars: Spreekt voor zichzelf, alleen dan online.

• Network event: Een event om online andere te leren kennen. 

• DDW TV: Dit zijn een soort talks waarin er aan professionals/kunstenaars/designers vragen worden gesteld over onderwerpen die in de wereld spreken. Dit zijn livestreams die je ter plekke kunt bekijken. 

• Een zoekmachine waar je op verschillende thema’s kunt zoeken.

• News over verschillende talks, documentaires etc. die eraan komen. 

• Magazine: Een online magazine met verschillende artikelen. 

• Programma: Hier is het programma voor de hele week te vinden, maar ook makkelijk te vinden wat er op dit moment allemaal plaats vindt. Met een tijdsschema is dit makkelijk te volgen. 

• 360 graden video/s: Verschillende musea en expositieruimtes hebben een 360 graden video op youtube gezet, waarin je zelf door de ruimtes kan lopen. Dit zijn geen foto’s maar echt video’s waarin je alles kan bekijken. Het enige jammere is dat je niet op werken in kan zoomen, het is dus meer een algemeen beeld.

​

Zoals je kan zien zaten er super veel onderdelen in de Dutch Design week. Wat me vooral opviel en wat ik erg goed vond waren de live chats en de zoom sessies. Ik kon met kunstenaars/designers/organisatoren praten via zoom en live chats. Dit voelde ondanks dat het online was erg persoonlijk. Voor mij was de stap op deze manier minder groot om met een kunstenaar te praten. Wel heb ik een kunstenaar geïnterviewd en die vond het wel jammer dat het contact met het publiek minder persoonlijk was. Wat zij waardevol vond aan fysiek exposeren was dat je meteen de reacties van het publiek kunt zien. Dit zal iets kunnen zijn waar ik over na kan denken. De online Dutch design week was enorm. Er waren zo veel onderdelen dat ik verdwaalde op de website. Ik denk dat dit dan ook een uitdaging is. Hoe hou je het simpel en klein? Hoe weet het publiek waar ze kunnen navigeren door de website? 

​

​

​

​

​

Toen ik bezig was met deze deelvraag vond ik toch dit artikel: Art in the Digital during and after Covid: Aura and Apparatus of Online Exhibitions (Pedro Amorim en Teixeira, 2020) In dit artikel worden verschillende online exposities besproken en vooral hoe ze in een korte tijd de huidige fysieke expositie online hebben ontworpen. 

​

Ik heb ervoor gekozen om de Biennale van Sydney die in dit onderzoek werd besproken zelf te gaan bekijken. "De Biënnale van Sydney werd op 14 maart geopend en een week later gesloten. Op verschillende locaties waren meer dan 700 werken van 101 kunstenaars te zien. De sluiting werd aangekondigd samen met het nieuws dat de Biënnale met Google Arts and Culture alle tentoonstellingen online had gezet. Het digitale programma bevat 30 online tentoonstellingen gewijd aan specifieke kunstenaars, plus 7 tentoonstellingen van de locaties.

Elke tentoonstelling bestaat uit een dynamische scroll-downpagina waar je door verschillende media kunt navigeren. Er zijn tentoonstellingsbeelden, videodocumentatie, tekstuele informatie (variërend van verklaringen van de kunstenaar tot curatoriële teksten), sommige videowerken hebben fragmenten beschikbaar, audio-opnamen van artist talks, links naar uitgebreide lectuur en 360 virtuele navigatie in de meeste kamers." (Pedro Amorim en Teixeira, 2020)

​

Je krijgt dus eigenlijk nog meer te zien/ nog meer informatie dan dat je de expositie fysiek zou zien. Ik vond het erg interessant om door de dynamische pagina's te scrollen. Zonder dat je het door hebt krijg je opeens de audio van werken te horen en zie je/lees je veel meer dan normaal. Je kan er op je eigen tempo doorheen en kiezen welke werken jou het meest aan spreken. Ze hebben echt geprobeerd om de situatie zoals die fysiek was online na te bootsen. Toch komt dit niet altijd even goed over. Wat wel goed overkwam dat waren de fotografie werken daarin kon je nu juist alle details zien. Ik vond het bij de schilderwerken, installaties en videowerken minder goed werken. Hierin is het zo belangrijk dat je het formaat, de stofuitdrukking en het gevoel dat je erbij hebt meeneemt in de ervaring. Ook vond ik het opvallend dat je in de fysieke biennale een bedrag betaald om het te zien en nu was het allemaal gratis te zien. Tuurlijk is dat een mooi gegeven en zal het meer bezoekers trekken omdat het niks kost, maar ik vind het niet meer dan logisch dat je een bedrag betaald om kunst te kunnen zien. Op deze manier verdienen de kunstenaars er niks aan. Het zou mij mooi lijken dat mensen die het zien zelf kunnen bepalen wat voor bijdragen ze willen leveren aan de online expositie. Maar ook dit is een uitdaging waar veel ontwerpers van online exposities waarschijnlijk tegenaan lopen. 

​

"In general, the online Biennale of Sydney provides a diverse and complete way to access the works and the exhibitions, allowing you to navigate around it – as freely as technology allows. They articulate different media in order to reproduce in the most appropriate way the experience of each art work. Even though the technology cannot grasp some properties of the exhibitions (textures, materiality and subjective impression of scale) it is an attempt to completely reproduce the original exhibition." (Pedro Amorim en Teixeira, 2020) 

Pedro en Teixeira geven ongeveer dezelfde conclusie als ik dat net deed. Ik denk dat we veel kunnen leren van deze online expositie en dat het ze tot op zekere hoogte goed is gelukt om de fysieke expositie na te bootsen. 

​

​

​

​

​

​

Heb ik de antwoorden gekregen op deze vraag die ik zocht? Ik denk voor een deel wel. Ik vond het verassend wat er al is op het gebied van online exposities. Wel merk ik dat er nog veel vastgehouden wordt aan dat een online expositie de fysieke expositie zo nauwkeurig mogelijk moet nabootsen. Ik denk dat we echt met elkaar moeten gaan kijken naar wat de mogelijkheden zijn van de online wereld en iets moeten gaan ontwerpen wat compleet anders is dan dat we nu doen. Tot slot heb ik wel 1 element ontdekt die ik erg goed vond werken en dat waren de live chats , ze zorgde ervoor dat je laagdrempelig met een kunstenaar kon chatten. Voor mij zorgde dit ervoor dat ik de stap durfde te nemen om de vragen die ik had aan een kunstenaar te stellen. Dit zal ik zeker meenemen als ik een ontwerp voor en online expositie zou maken. 

​